نامه ی شماره ی شش به جانان ِ- دل ِ -من

جانان ِ دل ِ من
شنیده ام که از حال من خبری میخواهی؟!
برایت میگویم ،
کوتاه ، شفاف ، بی اغراق !
من بسانِ آن بهارِ غمگینم
که هزاران ابرِ دلگیر پر از باران های نباریده ،
بادرخت هایی پر ازحسرتِ شکوفه های نو
و
دسته دسته پیله های هرگز پروانه نشده را
در دل ِزمستان دیده ی خود جای داده !
گهگاهی از سر سوزِ دلم از خدا می پرسم
راستی دل یک آدم مگر چقدر جای دارد؟!