غمت چون فرهاد ، بر شیرین ِ دلم تیشه هایی از درد میزند! نازنین ! این دل ِ بی پناه ، هرگز سزاوار ِ این همه مرگ ِ پنهانی نبود!
مجتبی دادوند مهرماه ۱۴۰۰
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای موردنیاز علامتگذاری شدهاند *
دیدگاه *
نام
ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی مینویسم.